اشکهایم جاریست و هیچ کس نیست که بپرسد که از چه می ترسم؟

 من دلهره ای عجیب و بزرگ را تجربه می کنم .

تجربه شیرینی که خاطره عشقی دیگر آن را آسیب می زند .

او خسته و ناامید، نمی خواهد که مرا به فراسوی اطمینان و امنیت برساند، نمی خواهد که مرا از این حسرت زجرآور و

زرد رها کند.و اشک مرا هیچ کس ندیدتا کنارم بنشیند و دلداریم بدهد.

هیچ کسی نفهمید که خورشید چقدر دیر طلوع کرد ،

دل من هزار بار با یاد تو خروشید و انقلاب کرد.